In de slaapkamer van mijn ouderlijk huis ligt een map. Op een etiket staat in het handschrift van mijn moeder: De scheve-prinsessen-fase 2003-2004. In mijn map zitten tekeningen. Sommige zijn met potlood gemaakt, andere met vingerverf, weer andere staan vol uitgelopen ecoline. Op elke tekening staat hetzelfde afgebeeld. Het was een fase. Mijn scheve-prinsessen-fase 2003-2004. Het lukte me niet om de prinsessen rechtop te tekenen, al deed ik er driftig mijn best op. Ze helden dan wel naar de ene kant, dan wel naar de andere. ‘Pas op!’ hoor ik mijn moeder roepen, ‘straks valt er nog één om!’
Als ik een schriftje met zacht verkleurd ruitjespapier uit het jaar 1958-1959 van Anne Westerduin open, denk ik aan mijn map. Op iedere pagina prijkt een prinses. De eerste prinses die ik tegenkom heeft een perzik-kleurige jurk aan. Haar mond hangt lichtjes open, haar haren glanzen, ze leunt haast onopgemerkt en elegant naar achteren. De tweede prinses die ik zie draagt een blauwe sjerp. Hij hangt over haar linkerschouder en valt tot aan de grond naar beneden. Ze rijkt haar linkerarm naar de vloer en met de rug van haar rechterhand raakt ze haar voorhoofd. Haar houding doet denken aan iemand die in een stille film net slecht nieuws te horen heeft gekregen. Een oude geliefde die vertrokken is, zo iets, een boef die is ontsnapt. De derde prinses laat haar blik op de grond vallen, ze lijkt op iets te wachten. Op iemand die haar vraagt hoe het is, misschien, op een koetsier die de deur voor haar kan openen. Haar schouders vallen naar achteren, haar rug is hol. Haar roze jurk is wijd en telt ongetwijfeld honderden onderrokken. Het moet zwaar zijn, het trekt haar uit balans.
Ik tel de ruitjes op iedere bladzijde en constateer dat de prinsessen van Anne Westerduin scheef staan. Ze hangen niet, in tegendeel, ze staan er uiterst elegant bij, maar allemaal hellen ze een beetje naar achteren. Bij een enkele vraag ik me iets af over zwaartekracht, over rugpijn.
In later werk van Anne Westerduin kom ik geen prinsessen meer tegen.
Misschien was het een fase.
Misschien zijn ze omgevallen.
Misschien waren de onderrokken te zwaar.
Misschien zijn ze gestopt zijn met wachten.
Jane Stuhlmacher
Jane Stuhlmacher (1999) studeerde in 2023 af als master Woordkunst van het Koninklijk Conservatorium Antwerpen. Ze publiceerde in Rekto:Verso en Op Ruwe Planken, en exposeerde teksten en audiofragmenten op Oorzaken Festival in 2021. In de zomer van 2022 stond ze met ‘Wie weet wat waar?’ (voor kinderen vanaf negen jaar), haar afstudeerwerk van de bachelor Woordkunst, op Theaterfestival de Parade. Jane schreef de tekst van de voorstelling en speelde samen met Emma Loncke en Mathilde Winterkemper. In de voorstelling gaan drie mensen op zoek naar wat je moet doen als je iemand kwijt bent, en waar je naartoe moet als je iemand mist. Het zijn vragen die in haar teksten vaker gesteld worden.
Momenteel werkt ze als boekverkoper bij Linnaeus boekhandel in Amsterdam en is ze eindredacteur bij Hard//hoofd.
Jane Stuhlmacher liet zich inspireren door tekeningen van illustratrice Anne Westerduin (°1945).
