Alles begint ergens. Ook schrijven. Is dat met een krabbel in een notitieboekje, een paar trefwoorden in je telefoon? Met een nachtelijke geniale inval? Of met het bijeenbrengen van documentatie? Schrijven is vaak een onverklaarbaar en rommelig proces, met veel zoeken, wroeten en ploeteren.
Een onbeschreven blad is één grote belofte: alles kan nog gebeuren. Maar het boezemt ook angst in. ‘Alsof uw dagen geteld zijn’, verzuchtte Maurice Gilliams. En de vele varianten van de eerste bladzijden van Felix Timmermans’ romandebuut Pallieter verraden dat een goed idee nog niet meteen een boek is.
Willen we het geheim van de briljante eerste zin en het daaruit komende verhaal kennen, en zo de magie van het boek doorprikken? Lara Taveirne denkt erover na, én strooit meteen zand in onze ogen. Ook als we het schrijfproces filmen, zoals we deden bij Maud Vanhauwaert, dan blijft de vraag: waar ontstond het echt, in haar hoofd, of op het scherm?
