Herman de Coninck (1944-1997) - ‘de man die zijn volk poëzie leerde lezen’ -was dichter, journalist, criticus, essayist en tijdschriftleider. Hij debuteerde in 1969 met de bundel De lenige liefde, en maakte poëzie toegankelijk voor iedereen. In zijn debuutbundel herwaardeerde hij de gewone taal en dus ook het gewone leven. Door hun eenvoudige vertelvorm, opgewekte toon, de nuchtere, gewone en toegankelijke taal werd zijn poëzie razend populair.
De Coninck startte zijn professionele leven in 1966 als leraar, in 1970 werd hij redacteur bij het weekblad Humo. Samen met Piet Piryns deed hij daar spraakmakende interviews. In 1983 verliet hij Humo om een nieuw literair-journalistiek tijdschrift te leiden, het Nieuw Wereldtijdschrift. Als tijdschriftmaker, essayist en geliefd en succesvol dichter had De Coninck een uiterst invloedrijke positie in de literaire wereld van die jaren.
In 1997 overleed Herman de Coninck plotseling, na een hartstilstand op straat in Lissabon.
Een jaar later, in 1998, werd het archief van De Coninck van Herman de Coninck in het Letterenhuis ondergebracht. 54 propvolle dozen met enkele typoscripten in, maar ook naar schatting 15.000 brieven van en aan De Coninck – vooral uit de periode 1983-1997 waarin hij hoofdredacteur van het Nieuw Wereldtijdschrift was.
Het archief bestond niet alleen uit papier, maar er zaten ook 214 diskettes en oude floppy’s in, met brieven en inzendingen voor het Nieuw Wereldtijdschrift. Het was de eerste keer dat ook digitaal gevormd archief in het Letterenhuis terechtkwam. De diskettes bevatten kopij van schrijvers en vertalers voor het Nieuw Wereldtijdschrift en essays, kritieken, columns, brieven, gedichten, dagboekbladen, rekeningen, aantekeningen en opmerkingen van De Coninck zelf.
Victoriano Moreno
In 2020 kwam er een mooie aanvulling op het archief, met manuscripten, notitieschriftjes uit de jonge jaren van De Coninck, foto’s en een vitrinekastje met persoonlijke voorwerpen (een bril, paspoorten, tabak enz.). De twee notitieschriftjes uit de vroege jaren zestig en een tiental zorgvuldig gelabelde mappen vol manuscripten van zijn essays, gedichten en romanfragmenten en correspondentie tonen de evolutie van een zeventienjarige jongen die zijn gedichten verzamelt in een notitieboekje naar een gepubliceerd en gewaardeerd dichter.
In het uitgebreide archief van Herman de Coninck zijn essays en columns van De Conick te vinden, en uiteraard ook werkversies van zijn gedichten. Van sommige bundels is vrij veel bewaard, van de bundels De lenige liefde (1969), Zolang er sneeuw ligt (1975) en Schoolslag (1994) zijn er bv. vroege handgeschreven versies en bewerkte typoscripten. Van andere bundels is er heel weinig terug te vinden in het archief – van Met een klank van hobo (1980) is er enkel een drukproef van het gedicht ‘Henri de Braekeleer’ voor de bloemlezing Literair Akkoord 24. In een nota op de drukproef vraagt De Coninck om de tekst aan te passen naar de versie die in de bundel was verschenen.
meer lezen
https://literairecanon.be/canon-2025/met-een-klank-van-hobo
