Louis-Paul Boon, de auteur van onder meer De Kapellekensbaan (1953), Pieters Daens (1971) en het ook in de brief genoemde Mieke Maaike’s obscene jeugd (1972), was zo ontdaan door het plotselinge overlijden van de Vlaamse televisiepresentator Paul van de Velde (1922–1972), een maand eerder, dat hij al zijn optredens annuleerde. Hij wilde dat ook doen met een lezing in Lier:
Erembodegem, sept. ’72
beste Gaston,
neem het me niet kwalijk, maar de dood van Paul heeft me zo aangegrepen, dat ik voorlopig alle spreekbeurten en optredens heb afgezegd. Zoudt ge het heel erg vinden, als ik ook deze in Lier niet zou houden? Ge kunt me echt veel plezier doen, als ge die mensen ervan verwittigen wilt, dan kunnen ze nog tijdig iemand anders aanspreken.
De enige troost die ik nog heb, is dat ze weer slecht in de kranten over mij schrijven, nu Mieke Maaike is verschenen. Met Pieter Daens werd me teveel stinkende lof toegezwaaid, en daar kan ik niet tegen.
Vele en hartelijke groeten aan uw vrouwtje, die ik heb moeten bewonderen
Louis
Uit eerdere correspondentie blijkt dat Boon het optreden vooral als gunst aan Gaston Durnez had toegezegd: ‘Ik heb gezworen nooit meer zoals Jezus in het openbaar op te treden, maar voor u maak ik dan de laatste uitzondering,’, schreef hij aan Durnez in mei 1972.
Boon, Durnez en Van de Velde waren tussen 1962 en 1969 jarenlang samen op tv te zien in het BRT-spelprogramma ’t Is maar een woord. Boon en Durnez moesten als panelleden de betekenis van moeilijke en ongewone Nederlandse woorden raden.