Sportjournaliste Steffy Merlevede praat met wielerdichter Willie Verhegghe en met auteur en Tourfan Yannick Dangre over heroïek en wielerdrama en hoe die hun weg vonden naar de literatuur.
Anke Verschueren dook in het archief van het Letterenhuis en leest fragmenten voor uit het werk van auteurs die ze er tegenkwam.
Letterenhuis · Velodroom #1: Yannick Dangre & Willie Verhegghe - de Ronde van Frankrijk
Te gast
Willie Verhegghe
Renners sterven niet
Renners sterven niet,
ze verdwijnen alleen maar uit het zicht
eens zij met niet te evenaren stijl
de laatste finish hebben overschreden
en de snelheid van het leven
hen met stijve spieren achterlaat.
Want koersen blijven ze,
ook al vallen hart en wielen stil,
zij gaan in duizend hoofden door
met duwen en nooit doodgaan,
hun zweeft geeft blijvend glans
aan het asfalt.
Weet dat
wanneer de aarde hen dan toch
met tegenzin bedekt,
hun naam voor altijd
als een echo tussen bergen
zal weerklinken.
Willie Verhegghe, Tourmalet (2001)
Willie Verhegghe (1947) is Vlaanderens wielerdichter bij uitstek. Willie Verhegghe is vast medewerker aan het artistiek getinte wielertijdschrift De Muur, was stadsdichter van Ninove en stelde in 2005 met Pascal Delheye een bloemlezing samen met sportgedichten uit de Nederlandse en Vlaamse poëzie, Ook wij waren winnaars. Op de legendarische Muur van Geraardsbergen werd in 2005 een permanente poëzieroute met wielergedichten van Willie Verhegghe geopend.
Ook de Ronde van Frankrijk inspireerde Verhegghe tot gedichten, die te vinden zijn in bundels als Peyresourde (1987) en Tourmalet (2001). In de zomer van 1990 was Willie Verhegghe van de Lotto-wielerploeg tijdens de Tour de France. Daarover bracht hij lyrisch verslag uit in de met eigen foto's geïllustreerde bundel Woud van wielen. In 2010 werden deze Tour-gedichten opnieuw opgenomen in No balls no glory, aangevuld met nieuwe gedichten naar aanleiding van het 25-jarig bestaan van de Lotto-wielerploeg.
Met Het geel, de renner en de dood (2017) bracht Verhegghe een poëtisch relaas van de dood van wielrenner Tom Simpson op de Ventoux tijdens de Tour van 1967.
Naast wielerpoëzie publiceerde Verhegghe ook sterk sociaal geëngageerde gedichten over mentaal gehandicapten, de tragische mijnramp van Marcinelle en anti-oorlogsgedichten.
Yannick Dangre
© Keke Keukelaar
Terwijl Mark de hele middag bleef zuchten, zagen we op het oude tv-toestel Laurent Fignon uit de kopgroep wegzakken. Ik vloekte, want sinds Frank me die bijnaam had gegeven, was ik een onvoorwaardelijke fan geworden van de Fransman met zijn karakteristieke brilletje. Sinds de voorlaatste Toureditie, toen hij met een luttele acht seconden van Greg LeMond verloor, was jammer genoeg ook de nederlaag zijn handelsmerk geworden.
Yannick Dangre, De idioot en de tederheid (2016)
Yannick Dangre (1987) is een Belgische auteur en dichter. Hij studeerde Nederlandse en Franse literatuur. Op tweeëntwintigjarige leeftijd debuteerde hij met de roman Vulkaanvrucht, die lovend onthaald werd en de Debuutprijs in de wacht sleepte. In 2011 maakte Dangre ook zijn poëziedebuut met Meisje dat ik nog moet. De bundel werd genomineerd voor de C.Buddingh-prijs en kreeg de Herman De Coninckprijs. In 2012 verscheen zijn tweede roman Maartse kamers, in 2014 een tweede dichtbundel, Met terugwerkende kracht. In zijn derde dichtbundel Nacht en navel (2017) gaat Dangre op zoek naar wat de wereld en onszelf bezighoudt en hoe beide op elkaar inwerken.
Een fietsenwinkel vormt het decor voor Dangres roman De idioot en de tederheid (2016). In het boek verdiept neefje Tristan zich in het verhaal van zijn ooms Arthur en Frank die een goed lopende fietsenhandel overnemen en zo proberen om aan de dwingelandij van hun vader te ontsnappen. Niet alleen fietsen en reperaties duiken op in het verhaal, ook de Ronde van Frankrijk met Laurent Fignon komt voorbij. Want net als velen volgt ook Yannick Dangre het wielrennen, en al helemaal de Tour de France.
