Wanneer was je hier de eerste keer?
Ik was hier de eerste keer bij de aftrap van De Verdieping. Ik was daarvoor nog nooit in het Letterenhuis geweest.
Wat was jouw indruk van deze plek?
Ik vond het vooral spannend om de andere schrijvers van De Verdieping te ontmoeten. Ik moet zeggen dat ik ook een beetje in de war was door de inrichting. Hier [in de thema-expo] is een soort van museumhoek opgesteld en daar is dan weer de leeszaal. Het Letterenhuis is een gebouw dat zich in mijn ogen niet heel snel in één definitie laat vatten. Daar [in de leeszaal] voel je bibliotheekvibes. Iedereen is er heel stil en je voelt ‘ah ja, ik moet ook stil zijn’, maar je weet eigenlijk niet zo goed waarom. Wel echt een boekensfeer.
En werkt dat productief?
Ja, in zekere zin wel.
Dat er een plek is waar je naartoe kan om te schrijven, dat werkt productief. Dat de plek een stille plek is, één waar je de aanwezigheid van boeken voelt, helpt ook. Soms schrijf ik in mijn coworkingspace in Leuven. Afhankelijk van het moment zitten daar andere mensen en dan is de sfeer soms wat meer corporate, met meer vergaderingen. En dan krijg ik het gevoel ‘oh ik heb een zeteltje nodig’.
Voor mij werkt een huiselijke sfeer inspirerend, zoals de zetel in de schrijfruimte [van De Verdieping] en de zachte kleuren. In tegenstelling tot een wit, strak vormgegeven bureau. Dat is persoonlijk.
Waar werk jij nu aan?
Ik werk aan mijn eerste roman, met als thema moederschap. Dat is op dit moment voor mij erg persoonlijk omdat ik, zoals veel mensen, worstel met de vraag: wil ik een ouder worden of niet? Dat voelt als een hele grote beslissing, daarom heb ik besloten om erover te schrijven. Het is fictie maar het ligt dus heel dicht bij mij. Ik probeer de vragen rond moederschap op een existentiële manier, met een filosofische invalshoek te benaderen. Waarom zou je moeder worden? Wat vraagt dat van jou? Ga je geen spijt krijgen? Moeder worden, kan je daaraan ontkomen? Het hoofdpersonage voelt een grote weerstand tegen het moederschap. Ik probeer die weerstand een beetje te fileren. Te zien waar dat haar brengt.
Je maakt deel uit van het traject De Verdieping. Wat heb je al geleerd over jezelf als schrijver?
[lacht] Dat ik wil dat de dingen te snel gaan.
Ik startte met De Verdieping en dacht: na dat jaar heb ik een manuscript dat ‘af’ is. Maar dat is natuurlijk helemaal niet het geval. Het is voor mij de eerste keer dat ik aan een langer project werk, dus dat was sowieso zoeken. Tot nu toe heb ik altijd kinderverhalen geschreven en die boog is gewoon korter. Dat is ook een proces, maar eentje dat sneller is afgerond. En nu voel ik, dat boek wandelt met je mee. Ik merk wel dat ik er toch altijd ergens in mijn hoofd mee bezig ben, ook als ik andere dingen aan het doen ben. Bij een roman is dat wel vermoeiender dan bij een kinderboek. Ik schreef tot nu toe prentenboeken, die zijn onder de kinderboeken nog de kortste. Dit boek is altijd ergens aanwezig en zeker als het zo’n persoonlijk thema is. Ik heb geleerd dat het allemaal wat langer duurt dan ik had ingeschat.
Wat heb ik nog geleerd? Dat we samen naar die teksten kijken, samen lezen en dat de anderen kunnen zeggen: ‘dat komt bij mij zo binnen’ of ‘hier ben je mij kwijt’. Dat leert mij heel veel. Dat stelt mij in staat om anders te kijken naar mijn scènes, om die beter te maken. Ik vind het wel moeilijk om de vinger te kunnen leggen op wat dat dan precies is. Het vergt een constant bijsturen. Je schrijft iets en dan komt daar feedback op en dan stuur je eigenlijk onmiddellijk bij. Als ik in mijn eentje aan dit project zou werken, dan zou ik in een kringetje ronddraaien om pas op het einde te ontdekken dat ik misschien de verkeerde vragen had gesteld of te veel een kant zou zijn opgegaan of dat de lezer niet kan volgen.
De Verdieping heeft mij echt wel bijgebracht dat ik mij verder kan ontwikkelen terwijl ik schrijf. Dat is me heel veel waard. Als je schrijft, weet je nooit zeker of je aan iets geniaals bezig bent of totaal door de bomen het bos niet meer ziet. Misschien komt dat nog mettertijd, maar ik weet dat nooit. Dus onmiddellijke bijsturing is voor mij super waardevol.
Even terugkeren naar deze plek, een archief. We bewaren hier archieven van Vlaamse schrijvers. Is er iemand die we volgens jou echt moeten bewaren?
Enkel Vlaamse schrijvers? Ik heb een tijd terug Waar zijn de wolken gelezen van Suzanne Grotenhuis. Dat heeft me sterk geraakt. Niet verbazend, want het ligt natuurlijk dicht bij waar ik zelf mee bezig ben. Dat vond ik heel mooi.
Is dat jouw boekentip?
Een boekentip die niet echt meer nodig is, want in de bib waren er zevenendertig wachtenden voor mij.
Heb je een andere literaire tip? Een favoriete lees- of schrijfplek?
Ik vind het bos een goede plek om te schrijven. In je hoofd dan. Voor ik schrijf ga ik graag wandelen in het bos. Je bent dan niet aan het schrijven, maar eigenlijk ook weer wel. Omdat je tijdens het wandelen je hoofd leeg kan maken en dan kan zich dat terug vullen. Je kan even terug naar het beginpunt om ruimte te maken zodat er nieuwe ideeën kunnen komen. Wat je doet voor je begint te schrijven, bepaalt sterk of er ruimte ontstaat om woorden op papier te zetten.
19-06-2025