Hevige storm, heel den nacht door: de electrieke geleiding gebroken, heele daken weggeslingerd, het dekkend asphaltpapier van andere daken gescheurd, de tenten, die nog vooraan het kamp als lokalen voor bezoekers en voor bewakingsdienst recht waren blijven staan, lagen thans neergesmakt. De wind huilde gevaarlijk, en in verschillende barakken werden door opgezweepte stukken hout, ruiten verbrijzeld. Ieder was wakker. De wegen buiten het kamp lagen bestrooid met takken, ook wel pannen en stukken glas.
Toen ik mijn neus buiten stak, werd mijn pince-nez van mijn neus door het orkaan beetgepakt. Dan zette ik maar mijn oorlogsbril op. De storm bedaarde gedurende den dag, maar van de bibliotheekmensen was ik heel den dag door alleen op post. ’s Middags kwam ook een der juffrouwen een handje toesteken. Te 4 uur had ik afgedaan, ik kocht voor kampbewoners 2 pakken tabak en een half pond boter (45 cents) en vond toch nog, alhoewel halfkoud aardappelen op mij wachten. De invitatie van Jufrouw de Lange om haar mede naar huis te vergezellen sloeg ik af voor een volgende gelegenheid.
Want aan visiet maken doe ik nog als vroeger mee. Ik ging bij den heer Staal den gramofoon hooren; bij den heer Wisse zat ik nog niet mede aan de tafel aan, maar directeur’s vrouw is enkele dagen ziek geweest en is nu op reis, zoodat het bezoek werd uitgesteld. Ook een andere schoolmens, een onderwijzer van der Mey heeft mij uitgenoodigd, bij hem eens aan te komen bellen: tot heden toe gaf ik daar geen gevolg aan. Wel gebruikte ik de 2 kopjes thee bij den thans rentenierenden oud-dominee de Lange, heden ook nog gemeenteraadslid van Harderwijk. Hoe ik daar binnen kwam legt enkel uit de groote vrijheid die in Holland ook aan jonge dames is toegekend om met mannen om te gaan. Jufrouw de Lange stelde mij gewoonweg voor, na afgedane taak met haar, nevens de fiets wat mede te loopen en toen zij voor haar huis stond, vroeg ze mij mee binnen. Een eerste maal vond ik het voorstel vreemd, en het kwam ook onverwacht: ik wendde ik weet niet welke afspraak voor en bedankte voorloopig. Enkele dagen later maakte ik dan toch kennis met mijnheer en madame de Lange, en een andere, gedivorceerde dochter, die met haar dochtertje daar inwoont. Eenvoudige, vriendelijke menschen: Een eerste conversatie loopt altijd over dezelfde onderwerpen: de oorlog, de geïnterneerden, het verschil tusschen het Hollandsche en het Belgische volk enz. Ook hier moest ik enkele van mijn uniformknoopen laten: daarvoor werden andere, Hollandsche militaire knoopen in de plaats genaaid. De oud-dominee verzekerde mij dat ik altijd welkom zou zijn, en alle avonden, dat ik me verveelde, het mij vrij stond bij hem aan te bellen. Het huis waar ze wonen is te zien op een der platen van het souvenir-album. Het is gezellig en met smaak, voor zooveel ik te zien kreeg, gemeubeld.